چای سبز یک نوشیدنی معطر است معمولا با ریختن آب جوش گرم میشود از برگ های گیاه چای سبز، چای سبز سیاه و سبز کاملیا برای درمان استفاده میشود  پس از آب، چای سبز نوشیدنی پر مصرف در جهان است. دارای خنک کننده، کمی طعم تلخ و قابض است که بسیاری از مردم لذت می برند.

چای سبز به احتمال زیاد در چین در دوران سلسله شانگ به عنوان یک نوشیدنی دارویی سرچشمه گرفته است.  چای سبز برای اولین بار به یک کشیش پرتغالی و بازرگانان در طول قرن 16th در چین معرفی شده است. نوشیدن چای سبز در بریتانیا در طول قرن 17th رایج شد. بریتانیا  چای سبز به هند،معرفی  کرد  تا با انحصار چین بر چای سبز غلبه کند

طی دوره سلسله سانگ (1279-960)، نحوه تولید و تهیه همه نوع چای سبز تغییر نمود. چای سبز سانگ شامل اشکال کلاسوری (آزادبرگ) بود (برای حفظ خاصیت مطلوب و مورد نظر برای جامعه درباری)، اما شکل جدید پودری آن به وجود آمد. برگ‌های چای سبز چیده می‌شدند و برای حفظ خاصیت رنگ و طراوت آن بخارداده می‌شدند. پس از عمل بخاردادن، این برگ‌ها خشک می‌شدند. سپس چای سبز نهایی کاملا به صورت پودر درمی آمد و درداخل کاسه‌های بزرگی هم زده می‌شد. نوشیدنی حاصله به دلیل ظاهر زمردی سیر یا سفید قوس و قزحی (رنگین کمانی) و نیز نیروی شاداب سازی و سلامتی بخش خود بسیار مورد توجه قرار می‌گرفت. چای سبز نوشیدنی درمیان مقامات دولتی و روشنفکران در طول دوران سلسله سانگ در جنوب چینی (قرون12و13) رواج داشت. آنها هنگام صرف چای سبز، به اموری چون خواندن شعر، خطاطی، نقاشی، و بحث فلسفی می‌پرداختند. برخی اوقات نیز آنها درمکان‌هایی که چای سبز و بساط چای سبز رایج بود، مسابقاتی برای کیفیت چای سبز به راه می‌انداختند. زمانی که هوی ژونگ، پادشاه سلسله سانگ، مدعی شد که چای سبز سفید از لحاظ مرغوبیت در راس تمام انواع چای سبز قرار دارد، وی حرکت تکاملی را برای دستیابی به یک گونه جذاب ازچای سبز را به راه انداخت.

این نوع سبک سانگ با تهیه چای سبز با پودر آن در سرامیک آلات طی مراسمی زیبا که به نام مراسم چای سبز سانگ شناخته شده، همراه بود. راهبان ژاپنی که دراین زمان به چین سفرکرده بودند، این مراسم تهیه چای سبز را آموخته و با خود به وطنشان بردند. اگرچه این مراسم بعدها درچین منسوخ شد، اما این سبک سانگ تهیه چای سبز در ژاپن تحت عنوان مراسم چای سبز تکامل یافت و تاامروز نیز ادامه دارد.

بسیاری از ارقام چای سبز سفید با طعمهای جذاب برای جامعه درباری درطی دوره سلسله سانگ تهیه گردید. هوی ژونگ که بین سالهای 1125-1101 بر چین حکومت می‌کرد، چای سبز سفید را بهترین نوع چای سبز می‌دانست، و با توسعه ارقام مختلف چای سبز سفید در میان سلسله سانگ مشهور شد، وازآن جمله نشاء یشمی قصر و نشاء نقرابی ابریشمی چای سبز، است. تولید چای سبز سفید مستلزم کار بسیار فشرده و طاقت فرسائی بود. درابتدا، چای سبز از گونه‌های انتخاب شده بوته‌های عمل آمده یا درختان چای سبز وحشی دراوایل بهار، چیده می‌شد. چای سبز فوراً در معرض بخار قرار می‌گرفت، و سپس جوانه‌های آن انتخاب شده و پوسته بیرونی وگره خورده برگ چای سبز کنده می‌شد. تنها بخش ظریف داخلی جوانه چای سبز در آب چشمه خیسانده شده و سپس خشک می‌شد. این فرآیند چای سبز سفیدی را به وجود می‌آورد که به اندازه ضخامت کاغذ باریک و نازک بودند.

زمانی که عمل فرآوری انجام شد، چای سبز نهایی توزیع می‌شد و اغلب به عنوان خراج یا مالیات به شکل فله به دربار سانگ ارسال می‌شد. آن سپس به صورت گردی سفید–نقره‌ای رنگ کاملاً خرد می‌شد و برای استفاده در مراسم چای سبز سانگ، درون ظروف سرامیکی بزرگ هم زده می‌شد. این چای سبز‌های سفید پودری نیز درآن دوره برای انجام مسابقات معروف هم زنی چای سبز استفاده می‌شد.

چای سبز نقش مهمی را در فرهنگ آسیا به عنوان یک نوشیدنی پرمصرف، و شفابخش و نیز نمادین از موقعیت اجتماعی در طول قرن‌ها، ایفا نموده‌است. عجیب نیست که کشف آن به ریشه‌های مذهبی یا سلطنتی نسبت داده می‌شود. در واقع چین قرن‌هاست که از چای سبز برخوردار است. متخصصین این نوشیدنی را به عنوان درمانی برای گروهی از بیماری‌ها می‌دانند، و اشرافیت در مصرف چای سبز خوب به عنوان نشانه‌ای از جایگاه اجتماعی محسوب می‌شده و مردم عادی فقط می‌توانستند از طعم آن استفاده کنند.

با این که خاستگاه چای سبز به عنوان یک داروی گیاهی مفید برای بیدار ماندن، نامعلوم است، اما چین به عنوان خاستگاه مصرف چای سبز، سابقه تاریخی دست کم 1000 سال پبش از میلاد را به ثبت رسانده‌است. سلسله هان (Han Dynasty) از چای سبز به عنوان دارو استفاده می‌نمودند. استفاده از چای سبز به عنوان یک نوشیدنی فرحبخش در مناسبتهای اجتماعی به تاریخ سلسله تانگ (Tang Dynasty) و پیش از آن برمی گردد.

 
جایگاه اجتماعی لویو دربین اگزیانکتاب «چاجینگ» (??) اثر لویو (??) نویسنده سلسله تانگ، اولین کار برروی این موضوع می‌باشد. براساس کتاب چاجینگ که به سال 760نوشته شده، نوشیدنی چای سبز درآن زمان متداول بوده‌است. این کتاب تشریح می‌نماید که چگونه چای سبز عمل می‌آمده، برگ‌های آن فرآوری می‌شده، و چگونه به عنوان یک نوشیدنی تهیه می‌شده‌است. آن همچنین راجع به چگونگی ارزیابی نوع چای سبز نیز توضیح داده‌است. دراین کتاب حتی از این مطلب سخن به میان آمده که چه نقاطی بهترین مکان برای کاشت چای سبز بوده‌اند.

درآن زمان تاریخچه چای سبز، ماهیت این نوشیدنی و سبک تهیه آن با روشی که ما امروزه بکار می‌بریم، متفاوت بوده‌است. برگ‌های چای سبز به صورت قالب‌هایی فرآوری می‌شدند. این قالب خشک شده، که کلاً به نام چای سبز آجری نامیده می‌شد داخل یک هاون سنگی کوبیده می‌شد. آب داغ به گرد این قالب چای سبز افزوده می‌شد، یا آن را داخل کتری‌های سنگی می‌جوشاندند و به عنوان یک نوشیدنی گرم مصرف می‌نمودند.

نوعی از چای سبز متراکم که به عنوان چای سبز سفید خوانده می‌شد، تا پس از دوره سلسله تانگ (907-618م) تولید می‌شد. این نوع خاص چای سبز سفید تانگ به هنگام بهار چیده می‌شد که درآن رشد بوته‌های جوان چای سبز همچون سوزنهای نقره‌ای فراوان بود. این دست‌چین‌های اول چای سبز به عنوان ماده خام در تهیه چای سبز متراکم استفاده می‌شد.

بر اساس افسانه‌ای یکی از سالکان در کوه چای سبز مشغول مراقبه بوده. ولی دائم چشم‌هایش بسته می‌شده. برای این‌که بتواند چشمهایش را باز نگه دارد پلک‌هایش را می‌برد و به درون کوهستان پرتاب می‌کند. از آن پلک گیاهی بنام چای سبز می‌روید که هدیه ایست از طرف خداوند برای افرادیکه به مراقبه (مدیتیشن) می‌نشینند.

براساس یک داستان قدیمی حدود پنج هزار سال قبل تعدادی برگ چای سبز در اثر وزش باد به درون یک فنجان آب داغ که در دست «شن نونگ» امپراتور چین بود، افتاد و حاکم نتیجه این حادثه را به عنوان یک تحول بزرگ برای آب ساده و بی طعم اعلام کرد. در پی آن مصرف چای سبز همه‌گیر شد.

در یک افسانه عامه چینی، شن نونگ (Shennong)، امپراتور چین ابداع کننده اسطوره‌ای کشاورزی و طب چینی حدود 500 سال پیش درحال سفر بوده‌است. وی که به دلیل تبحرش در روش‌های علمی مشهور بوده، براین اعتقاد بود که مطمئن ترین روش برای نوشیدن آب این است که ابتدا آن را بجوشانند. یک روز متوجه شد که تعدادی برگ در داخل آبی افتاده که وی آن را جوشانده بود. پادشاه نکته بین و کنجکاو جرعه‌ای از آن را نوشید و از طعم مطلوب و خواص نیروبخش آن شگفت زده شد. برخی از افسانه‌های دیگر می‌گویند که امپراتور خواص طبی برخی از گیاهان را برای خود آزمایش می کرد، که برخی از آنها سمی بودند، اما آزمایش بر روی چای سبز نشان داد که آن نوشدارو است. داستان شن نونگ در کتاب «لویو چا جینگ» نیز که یک اثر قدیمی مربوط به این موضوع است، ذکر شده است.

یک اسطوره چینی که در مکاتب بودائیسم و بودیهارما (Bodhiharma) رایج است با کشف چای سبز اعتبار یافته‌است. بودیهارما، راهب نیمه افسانه‌ای بودائی، پایه گذار مکتب بودائی Chan به چین سفر کرد. او چون طی عمل تمرکز حواس به خواب فرو رفته بود، خشمگین شد و ازاینرو پلکهای چشمان خود را قطع کرد. بوته‌های چای سبز از نقطه‌ای روئید که وی پلکهای خود را درآنجا انداخت. برخی اوقات، این داستان را درباره گوتاما بودا به جای بودیهارما بازگو می‌کنند.

بوته چای سبز برای نخستین بار در چین و در حدود پنج هزار سال پیش شناخته شد که به تدریج خواص درمانی آن کشف شد. علاوه بر آن از چای سبز برای مصارف رنگ‌آمیزی نیز استفاده می‌شده‌است.

هلندی‌ها در سده هفدهم چای سبز را از چین به اروپا بردند. در اروپا چای سبز در مغازه‌های عطاری عرضه می‌شد. نیکولاس تولپ پزشک هلندی در کتاب خود تحت عنوان مشاهدات پزشکی در سال 1641 اعلام کرد: با نوشیدن چای سبز از همه بیماری‌ها در امان هستید و عمرتان طولانی می‌شود. در قرن 18 زمانی که «آن» ملکه انگلیسی چای سبز را بجای آبجو انگلیسی به عنوان نوشیدنی صبحانه خود انتخاب کرد، مُد بر مباحث پزشکی غلبه کرد.

نوشیدن چای سبز برای مدتی در مستعمرات انگلیس در آمریکا تحریم شد. زمانی که بریتانیایی‌ها بر خریداران چای سبز حتی برای اهداف درمانی، مالیات تحمیل کردند، مستعمره‌نشینان در برخی جوامع به اعتراض برخاستند، بعدها همین معترضان تندخو مخفیانه سوار کشتیهای بریتانیایی شدند و 342 صندوق چای سبز را به «لنگرگاه بوستون» بردند و با بهای ارزان‌تری فروختند.